诗人释晓莹的诗全集
-
《句》
宋朝·释晓莹竟日霏微雨。
-
《句》
宋朝·释晓莹故人携客作幽寻。
-
《句》
宋朝·释晓莹顾我於兹诗有兴。
-
《句》
宋朝·释晓莹寒窗安著清相向。
-
《句》
宋朝·释晓莹何妨语夜阑。
-
《句》
宋朝·释晓莹挥犀闻妙论。
-
《句》
宋朝·释晓莹回看苍木杪。
-
《句》
宋朝·释晓莹及瓜一笑上浮艎。
-
《句》
宋朝·释晓莹即看青女夜飞霜。
-
《句》
宋朝·释晓莹几回相送复相迎。
-
《句》
宋朝·释晓莹寂寂饶孤兴。
-
《句》
宋朝·释晓莹寄目悠然上杳冥,好是园林争秀发。
-
《句》
宋朝·释晓莹江表人材独数公。
-
《句》
宋朝·释晓莹江城今可徘徊处。
-
《句》
宋朝·释晓莹莫笑吾侬躭此癖。
-
《句》
宋朝·释晓莹藜杖赋归休。
-
《句》
宋朝·释晓莹脉脉受风斜,野望迷青草。
-
《句》
宋朝·释晓莹落涧水淙淙。
-
《句》
宋朝·释晓莹路傍官河一带长。
-
《句》
宋朝·释晓莹漏鼓乍听连岸响。
-
《句》
宋朝·释晓莹隆寒正北风,飘飘任此身。
-
《句》
宋朝·释晓莹江上闲吟立又行。
-
《句》
宋朝·释晓莹练练长江静。
-
《句》
宋朝·释晓莹江云黯黯作愁阴。
-
《句》
宋朝·释晓莹栏干聊小凭,取次缀诗篇。
-
《句》
宋朝·释晓莹可怜赢得鬓成霜。
-
《句》
宋朝·释晓莹可堪时序苦侵寻,留滞谁知此日心。
-
《句》
宋朝·释晓莹倦客独携筇。
-
《句》
宋朝·释晓莹久客欣无事。
-
《句》
宋朝·释晓莹负暄孤坐松根石。
-
《句》
宋朝·释晓莹临岐强破颜。
-
《句》
宋朝·释晓莹不到兹亭久。
-
《句》
宋朝·释晓莹高怀不我弃。
-
《句》
宋朝·释晓莹春光和暖恰相宜。
-
《句》
宋朝·释晓莹出门纵步细哦诗。
-
《句》
宋朝·释晓莹蝉噪日将落。
-
《句》
宋朝·释晓莹苍生从此得伸眉。
-
《句》
宋朝·释晓莹倒拄乌藤乘逸兴。
-
《句》
宋朝·释晓莹不妨谈笑又诗成。
-
《句》
宋朝·释晓莹灯火照青编。
-
《句》
宋朝·释晓莹薄饭粗缯老此生。
-
《句》
宋朝·释晓莹波中船舫来还去。
-
《句》
宋朝·释晓莹北山迤逦自苍然。
-
《句》
宋朝·释晓莹绊身何用尚浮名。
-
《句》
宋朝·释晓莹白鸟翩翩接翅飞。
-
《句》
宋朝·释晓莹岸曲水流寒。
-
《句》
宋朝·释晓莹不记登临日几回。
-
《句》
宋朝·释晓莹二月春方好。
-
《句》
宋朝·释晓莹那敢谓长城。
-
《句》
宋朝·释晓莹抚事心犹壮。
-
《句》
宋朝·释晓莹风沙轻漠漠。
-
《句》
宋朝·释晓莹丰城千里外。
-
《句》
宋朝·释晓莹放怀端与世情疏。
-
《句》
宋朝·释晓莹但觉旅怀开。
-
《句》
宋朝·释晓莹发兴真成继庾公。
-
《句》
宋朝·释晓莹甘棠不翦向来荣。
-
《句》
宋朝·释晓莹而今总入老夫诗。
-
《句》
宋朝·释晓莹对景由来诗句丽。
-
《句》
宋朝·释晓莹对景觅诗联。
-
《句》
宋朝·释晓莹断岭云归白。
-
《句》
宋朝·释晓莹独冒烟岚促去程。
-
《句》
宋朝·释晓莹地去秉钧余咫尺。
-
《句》
宋朝·释晓莹放怀便所便。
-
《句》
宋朝·释晓莹未厌长为客。
-
《句》
宋朝·释晓莹随宜领览到斜晖。
-
《句》
宋朝·释晓莹胸中历历古兼今。
-
《句》
宋朝·释晓莹闲来湖上立移时。
-
《句》
宋朝·释晓莹细柳乱摇风。
-
《句》
宋朝·释晓莹檐雨滴秋残旅梦。
-
《句》
宋朝·释晓莹无因从发药。
-
《句》
宋朝·释晓莹雁字联联写碧空。
-
《句》
宋朝·释晓莹晚来供望眼。
-
《句》
宋朝·释晓莹颓然只任真。
-
《句》
宋朝·释晓莹天教春信到寒乡。
-
《句》
宋朝·释晓莹陶泛一船东。
-
《句》
宋朝·释晓莹谈笑会当同。
-
《句》
宋朝·释晓莹门外黄尘扑面飞。
-
《句》
宋朝·释晓莹习习和风至。
-
《句》
宋朝·释晓莹由来八座尚书贵。
-
《句》
宋朝·释晓莹舟横渔唱晚。
-
《句》
宋朝·释晓莹搘筇聊小立。
-
《句》
宋朝·释晓莹在路日已久。
-
《句》
宋朝·释晓莹欲罢不能聊一吟。
-
《句》
宋朝·释晓莹与君频邂逅,此地久盘桓。
-
《句》
宋朝·释晓莹雅淡天姿固可知。
-
《句》
宋朝·释晓莹有恨春将晚。
-
《句》
宋朝·释晓莹素王妙道况亲传。
-
《句》
宋朝·释晓莹悠悠落日悬。
-
《句》
宋朝·释晓莹幽花欹照水。
-
《句》
宋朝·释晓莹殷勤供一笑。
-
《句》
宋朝·释晓莹倚栏哦五字。
-
《句》
宋朝·释晓莹衣弊履穿不讳穷。
-
《句》
宋朝·释晓莹一言知具眼。
-
《句》
宋朝·释晓莹余思草萋萋。
-
《句》
宋朝·释晓莹绕崖云惨惨,浥屦露团团。
-
《句》
宋朝·释晓莹南屏寄傲且今年,况复相羊得自便。
-
《句》
宋朝·释晓莹宁免鬓毛苍。
-
《句》
宋朝·释晓莹偶来清赏曲江头。
-
《句》
宋朝·释晓莹徘徊幽兴熟。
-
《句》
宋朝·释晓莹披云登断岭。
-
《句》
宋朝·释晓莹平生只信缘。
-
《句》
宋朝·释晓莹平章风物诗无敌。
-
《句》
宋朝·释晓莹凭栏取次看。
-
《句》
宋朝·释晓莹婆娑弄翰墨。
-
《句》
宋朝·释晓莹前村鸦噪断。
-
《句》
宋朝·释晓莹青春作伴日同行。
-
《句》
宋朝·释晓莹清泉槛外流。
-
《句》
宋朝·释晓莹贪看春山如许青。
-
《句》
宋朝·释晓莹泉石惬幽情。
-
《句》
宋朝·释晓莹诗书论议深。
-
《句》
宋朝·释晓莹素抱与谁倾。
-
《句》
宋朝·释晓莹谁知老子懒成癖。
-
《句》
宋朝·释晓莹谁与共平章。
-
《句》
宋朝·释晓莹谁教併向此中见。
-
《句》
宋朝·释晓莹谁复知予懒是真。
-
《句》
宋朝·释晓莹秋色偏宜晚望中。
-
《句》
宋朝·释晓莹石壁巉然不可攀。
-
《句》
宋朝·释晓莹自知潦倒无余事。
-
《句》
宋朝·释晓莹诗成聊疥壁。
-
《句》
宋朝·释晓莹稍稍竹过墙。
-
《句》
宋朝·释晓莹山川元历历。
-
《句》
宋朝·释晓莹桑椹累累紫。
-
《句》
宋朝·释晓莹如公自是鉴坡具。
-
《句》
宋朝·释晓莹日色今朝分外明。
-
《句》
宋朝·释晓莹是身多落寞。
-
《南昌道中》
宋朝·释晓莹东游心渺渺,趼足步迟迟。马驿黄茅路,人家白竹篱。归云横断岭,落日映荒陂。何地可容足,长哦招隐诗。